The Hit

Z trasą jest jak z nawykiem sprawdzania telefonu, wiedząc, że znowu nie ma tam nic dobrego. I nadal – machnięcie, kod PIN, serce w gardle. Bo czasami miłość nie polega na motylach w brzuchu, ale na siniaku w tym samym miejscu, gdzie kiedyś był.

Wszystko tu brzmi jakby przez dym wczorajszego dramatu i na wpół przygaszone „porozmawiamy później”. Notatka za notatką jest jak kroki po pęknięciach, których nie da się naprawić samodzielnie. Wydaje się, że uczucia już dawno się wyczerpały, ale z jakiegoś powodu to właśnie trwa. Ponieważ nawykowy ból również jest połączeniem.

Refren brzmi jak prawda, której nikt nie powiedział, ale wszyscy już zrozumieli. I tak, może to ten sam „upadek”, ale jak pięknie jest się w nim utopić przy tym rytmie.