Por las calles de Cantera

Ulice stają się kroniką – zakurzone, hałaśliwe, z muzyką dobiegającą z okien i zapachem taniego tytoniu. Tutaj czas nie spieszy się, a ludzie jakby rozpływają się w niekończącej się teraźniejszości. Utwór brzmi jak objawienie: o błędach, które spaliły, o dumie, która nie złamała, o barykadach z własnych wspomnień. Trochę goryczy, trochę światła – i uparta siła, by żyć dalej, nawet jeśli życie toczy się po krzywych ulicach. Muzyka kołysze jak stary autobus, który jedzie nie tam, gdzie trzeba, ale mimo wszystko dowiezie do domu.