The Path of Shadows

Kiedy noc jest nie tylko ciemna, ale jakby celowo zgasiła światła w środku, ta kompozycja włącza się.

Gdzie zamiast słów są duchy. Zamiast kupletów są pęknięcia we Wszechświecie.

To nie jest zwykły utwór, ale spektakl teatralny na granicy snu i ataku paniki: jest w nim symfonia bólu, tańca z własnym cieniem i chaosu, o którym już dawno zapomniano, że powinien mieć scenariusz. Ale w pewnym momencie coś żywego nagle przebija zasłonę zagłady – nie światło, nie. Raczej dziwne odbicie. Jak odbicie księżyca w kałuży po burzy. A teraz ciemność nie jest potworem, ale starą bajką.

Smutne, tak. Bardzo niepokojące. Ale piękna aż do gęsiej skórki.

I z jakiegoś powodu to ułatwia.