Taciturnal

Miasto drży jakby z nerwów, mruga, dymi, przechodzi przez ulicę na czerwonym świetle. Łatwo w nim stracić rachubę oddechów i fraz, zwłaszcza gdy ktoś obok sprawia, że jesteś nieco mniej poczytalny. Sygnalizacja świetlna płonie jak race między "zostań" a "daj spokój", i wydaje się, że każdy ruch jest tu małym wyzwaniem dla porządku. W powietrzu szum asfaltu i obietnic, które nie doczekały poranka. Wszystko migocze: okna, oczy, benzyna na kałużach. W tym drżeniu jest dziwna czułość, jakby noc sama nie wiedziała, jak się skończy. Tylko żeby nie świtło za wcześnie.