Chic

Pociąg odjeżdża gdzieś w dal, a myśli, jak walizki bez rączek, ciągną się za nim, niby chciałoby się puścić, ale szkoda. Świat mija za oknem, a wewnątrz toczy się cicha walka między tym, kto chce wydawać się silny, a tym, kto po prostu chce odetchnąć. Wszystko wydaje się iść zgodnie z planem: nowe miasta, nowe twarze, a nawyk bycia „w ruchu” stał się czymś w rodzaju zbroi. Tylko pod nią wciąż żyje ten, który marzył o wzbiciu się w powietrze, ale teraz woli po prostu nie upaść. Paradoksalnie spokojne uczucie, jakby życie naprawdę nauczyło mnie stać na nogach bez zbędnych dramatów. Jeansy zamiast drogich garniturów, szczerość zamiast pozy. Nie trzeba być kimś innym, żeby pozostać sobą, nawet jeśli trzeba udawać pewność siebie.