Estate

Balansowanie między rozumem a uczuciami jest prawie jak chodzenie po linie w lipcowym upale, gdzie wiatr pachnie morzem i strachem przed ośmieszeniem. Ramiona drżą, ale nie z zimna: po prostu zbyt głośno brzmi to, co zwykle kryje się pod uśmiechem. W tej melodii jest coś z wieczoru, kiedy nie chce się rozchodzić, a wszyscy powtarzają „jeszcze jedną i do domu”, choć wiedzą, że do domu ich nie ciągnie. Głos drży, jakby sam się bał, ale w tym drżeniu jest czysta radość, że można żyć choć chwilę dłużej niż przewiduje kalendarz. Lato przecież nie musi kończyć się dokładnie według rozkładu. Czasem po prostu pozostaje w człowieku jako delikatne drżenie na ustach, gdy śpiewasz, i głupie szczęście, które ukrywasz, żeby nikt nie zrozumiał, jak dobrze ci jest.