Pastello Bianco

Jakby przypadkowo otwierało się stary dziennik z naklejkami i dziecięcymi szyframi. Między stronami notatka, nieco wyblakła, ale wciąż pachnąca czymś ciepłym, letnim, niewinnym. Śmiech brzmi tam głucho, jakby z piwnicy pamięci, a obok małe „pa pa”, napisane kredką pastelową, zbyt miękką, by naprawdę się pożegnać. Muzyka jakby uśmiechała się przez łzy, lekka, prawie beztroska, ale z tym znajomym kłębkiem w gardle, kiedy przypominasz sobie, jak ktoś kiedyś nauczył cię odróżniać wiśnie od czereśni, i zdecydowałeś, że ta wiedza zostanie na zawsze. Wszystko już minęło, ale dlaczegoś wciąż oczekuje się, że ktoś wróci i domaluje białe strony tym samym kolorem, którego zabrakło.