Poetica

Jakby wieczór postanowił potrwać nieco dłużej, niż powinien. Powietrze jest już zmęczone, ale ciepłe, a ktoś wciąż trzyma mnie za rękę, nie puszczając, jakby to był sposób na niezgubienie się w ciemności. Fale szepczą, że można puścić kontrolę i po prostu płynąć, nie pytając, dokąd. I rzeczywiście, zmęczenie staje się łagodniejsze, gdy obok jest osoba, dla której to wszystko "jeszcze nie koniec". Muzyka brzmi jak przypomnienie: nawet gdy wydaje się, że światło zgasło, można nauczyć się widzieć w półmroku. Tam, gdzie milczenie mówi głośniej niż słowa, a proste „przytul” to prawie modlitwa.