П'яні серенади

Deszcz zaciera granice między przeszłością a teraźniejszością. Ulica zdaje się oddychać starymi obietnicami, a dźwięk syreny zamienia się w pijaną serenadę dla tych, którzy wciąż potrafią czekać. W powietrzu zapach mokrego asfaltu i trochę taniego wina, które zostało po wieczorze, kiedy wydawało się, że los słucha piosenek. Krople wybijają rytm na balkonie, jakby ktoś pukał do wspomnienia. I wśród tej mgły, gdzie nawet wiatr wtóruje, pozostaje tylko głos pijany, szczery, nieco złamany, ale żywy. On nie prosi, on po prostu śpiewa. Bo czasem piosenka to jedyne, co nie pozwala poczuć się zupełnie samotnym.