Way down We Go

Kiedy światło gaśnie i w pokoju pozostaje tylko oddech, muzyka jakby zbliża się i szepcze prawdę, od której zwykle uciekamy. Głos nie oskarża i nie błaga, to po prostu stwierdzenie: wszystko się wali. Nie głośno, nie tragicznie, tylko zgodnie z prawem, jak jesienny liść, który zbyt długo trzymał się gałęzi. Dźwięk jest głuchy, ciężki, jakby stopy po mokrej ziemi. Jest w nim i strach, i posłuszeństwo – dziwna mieszanka, kiedy już się nie opiera, ale też nie poddaje do końca. Po prostu obserwujesz, jak świat, pewny swojego prawa, powoli wciąga w dół. A jednak w tym upadku jest coś pięknego. Ta, która czyni ciemność miękką, a porażkę prawie oczyszczeniem. Kiedy upadek okazuje się jedynym sposobem, by w końcu przestać uciekać.