Last Resort

Wydaje się, jakby pokój zamknął się razem z powietrzem, nie można ani wziąć oddechu, ani go wypuścić. Wszystko się kruszy, dzwoni, krzyczy od wewnątrz, a na zewnątrz tylko głuchy rytm, jakby serce już nie biło, tylko stukało w ścianki słoika. Świat zamienia się w ciasne akwarium, gdzie zamiast wody są własne myśli, a każda z nich drapie po szkle. Gniew sąsiaduje tu z rozpaczą, zmęczenie z histerycznym śmiechem. Chce się rozbić wszystko dookoła, byle tylko zrobiło się choć trochę ciszej. I w tym krzyku jest dziwna szczerość: kiedy nie ma już nic do stracenia, pozostaje tylko wykrzyczeć, że ból to nie słabość, ale sposób na udowodnienie, że wciąż żyje.