Про осінь

Jesień cicho rozsypuje się w powietrzu ciepłym złotem, jakby chciała ukryć, że wewnątrz jest już zimno. Kiedy liście szeleszczą pod nogami, nawet najgłośniejsze obietnice brzmią ciszej, ale w ludziach tkwi to uparte poczucie chęci dotrzymania słowa mimo burzy, ulewy i własnych wątpliwości. Miłość tu nie jest z tych, które błyszczą na wystawie. Jest w niej trochę osadu, trochę winy, ale jest tak prawdziwa, że ogrzewa mocniej niż jakikolwiek koc. Kiedy obok są ręce, wagon, jesień, wszystko, co potrzebne, sprowadza się do dwóch dłoni. Bez nich niebo wydaje się obce, a oddech zapomnianą melodią, która kiedyś brzmiała wewnątrz.