AH BON

Nostalgia z rysami na winylu: słowa jak stare fotografie, albo jaśniejsze w pamięci, albo po prostu bardziej kontrastowe, a między klatkami rozciągają się ślady nieufności i znajomych kłótni. Próby ponownego zbliżenia zamieniają się w spektakl niedomówień, gdzie najgłośniej brzmi zirytowane przekonanie, że wielkie plany upadają z powodu tych samych przekonań, które kiedyś wydawały się zbawiennym oparciem. Refren powtarza „bon, bon” jako manifest zwykłego dnia – nie nienawiść, nie apokalipsa, ale zmęczona gotowość do pogodzenia się i śmiechu przez zęby. Każde dorastanie czyta się tu bez patosu: traumy wracają zgodnie z harmonogramem, imperia trafiają do podręczników historii, a pozostaje tylko utrzymywać równowagę między sarkazmem a dobrocią, jakby to był jedyny uczciwy sposób patrzenia na świat.