Сумне фортепіано

Smutne pianino brzmi jak stary przyjaciel, który znowu nie mógł się powstrzymać i wyłożył wszystko, co go boli. W powietrzu pachnie winem, dymem i wieczornym nawykiem nieliczenia kieliszków. Czas płynie, nie oglądając się wstecz, jak woda, której już nie dogonisz. Pozostaje tylko chwila: ciepła, trochę pijana, odrobinę filozoficzna. Rozmowy o losie, o latach, o wdzięczności, której nie zawsze zdążysz wyrazić. Od tego robi się miękko w środku, jak po deszczu. W końcu szczęście, jak się okazuje, nie tkwi w bogactwie ani w planach na jutro, ale w tym, że obok wciąż śmieje się brat, a pianino smuci się za dwoje.