ごはん食べヨ

Wydaje się, jakby ktoś zebrał całe Tokio w jeden wieczór, z jego parującym oddechem ulic, zapachem smażonej ryby i zabawnymi szyldami, gdzie każda litera jakby mrugała. Ludzie tutaj (och, nie tutaj, tylko w ogóle) są jak przyprawy: ktoś ostry, ktoś słodki, ktoś nagle dodaje nutę szaleństwa do ogólnego wywaru. Muzyka przelewa się od śmiechu do lekkiego smutku, od makaronu do liryki, jakby między łykami sake. Nie ma w niej fabuły, tylko poczucie żywej rozmowy, gdzie nawet pies ze starego domu wtrąca swoją kwestię i brzmi bardziej przekonująco niż połowa piosenkarzy na estradzie. Wychodzi nie piosenka, a gastronomiczna wycieczka po ludzkich twarzach – ciepła, zabawna i zupełnie nieprzewidywalna, jak wieczór, który przeciągnął się nieco dłużej, niż planowano.