STIMOLI

Brudna szczerość na autotune, jakby ktoś wysypał wewnętrzne śmieci prosto na bit, ale zrobił to ze smakiem. W każdym wersie mieszanka autoironii, absurdu i jakiejś dziecięcej prośby o ratunek, ukrytej między brudnymi żartami. Świat wokół to jedno wielkie krzywe zwierciadło, gdzie wszystko jest zniekształcone, ale za to uczciwe. Przez cynizm przebija się zagubienie: człowiek niby śmieje się ze wszystkiego, a tak naprawdę boi się wyłączyć, zniknąć bez śladu. W tej kakofonii jest dziwna pociecha, jakby skoro wszystko jest bezsensowne, to można przynajmniej głośno przeklinać do rytmu i nie udawać, że wszystko jest w porządku.