Tutti

Białe trampki na tle brudu, jakby można było oszukać jesień, nałożyć czystość na zmęczenie. Świat wokół szumi rewolucją, ale wewnątrz wciąż jest cicho, bo zmęczenie tym wszystkim grzmotem stało się czymś normalnym. Chce się po prostu trzymać czyjąś rękę, nie dla dram, ale żeby nie zgubić się wśród obcych miast i jednakowych wieczorów. Na dachach jest zimno, ale pięknie, zwłaszcza gdy księżyc leniwie ziewa nad Rzymem, a w butelce z napisem Light pluska się coś w rodzaju lekkości. Wydaje się, że wszyscy dookoła przegrali tę samą bitwę, tylko z różnymi dekoracjami. A jednak w tej porażce jest coś wspólnego, prawie pocieszającego: skoro wszyscy upadli, to upadanie nie jest wstydliwe.