MI PIACCIONO LE NERE

Głos ślizga się po wersach z półuśmiechem, jakby ktoś mrugał, a zaraz się usprawiedliwiał: „nie jestem rasistą, po prostu mi się podoba”. Nastrój jest mieszany i lekki, jak notatka, w której jednocześnie wyznaje się upodobania, żartuje z czarnego humoru i spokojnie omawia sposoby rozliczenia „na czarno”. Gra słów działa jak mały trik, odciągając od bezpośrednich wniosków i pozostawiając miejsce na uśmiech. Melodia jakby podsuwała piłkarską zwrotkę w środek salonu: wzmianka o „Juve” odbierana jest nie jako przechwalanie się, ale jako jasny i nieco ironiczny detal kostiumu. W efekcie powstaje nie patetyczna deklaracja, ale ciepłe, nieco kokietliwe wyznanie, które jednocześnie śmieje się i obserwuje siebie z boku.