Quando

Oddech, jakby był przyczyną wszystkich nieszczęść. Ono się zacina, trzęsie, chwyta powietrze, jakby próbowało utrzymać to, co dawno wymknęło się spod kontroli. W każdej nucie czuć kruchość, jak u człowieka, który jednocześnie chce żyć i boi się oddychać zbyt głęboko, żeby znowu nie zranić. Miłość tu nie chodzi o romantyzm, tylko o instynkt, o zaciśnięte pięści i głupią upartość, by nie odpuścić. Każde słowo brzmi jak wyznanie niedoskonałości. Jakby tak, to wszystko z naszej winy: z powodu ciała, z powodu milczenia, z powodu pragnienia, by choć ktoś, choć raz nas zrozumiał. I im mocniejszy uścisk, tym bardziej bolesny dotyk. Wszystko jest proste: miłość i ból, jak wdech i wydech, nie istnieją bez siebie.