GIOVANNI

Na początku wszystko wydaje się zwykłą piosenką o plotkach, w której jeden gaduła wie „wszystko o wszystkich”. Ale im dalej, tym silniejsze wrażenie, że za szyderstwami i docinkami kryje się coś niezręcznego, jakby sam narrator bał się, że lustro nagle odpowie. Słowa rzucane są w powietrze jak papierowe samoloty, niby śmieszne, a w każdym leci trochę jądra prawdy. I w efekcie z żartu rodzi się absurdalna parada: wszystko i wszyscy nagle są „gejami”, bo śmieszniej jest przyznać to wszystkim, niż przyznać się samemu. Muzyka jest przy tym chuligańska, niemal plażowa: jakby ktoś urządził karnawał z plotek i śmiechu. Parkiet taneczny zamienia się w mały sąd opinii publicznej, gdzie wyrok zapada w oparciu o IQOS i gusta sportowe. Ale z każdym werszem coraz jaśniej za głośnym śmiechem stoi ten sam Giovanni, który, jak się wydaje, po prostu zmęczył się udawaniem.