Per sempre, ancora

Księżyc wisi nad dachami, jakby przypadkowo usłyszał starą rozmowę i teraz nie wiedział, czy odejść, czy zostać. Powietrze jest gęste od niedopowiedzeń, telefon milczy, ale pamięć wciąż wybiera numer. Rozstanie jakby się wydarzyło, ale kto powiedział, że musi się skończyć? Świat idzie dalej, czerwone światło zmienia się na zielone, ludzie się spieszą, a w środku wciąż ta sama dziwna mieszanka przyzwyczajenia i czułości. Są takie więzi, które nie pękają, a po prostu wymykają się, jak ślad oddechu na szybie. I ile by nie było nowych dróg i spraw, zawsze znajdzie się chwila, kiedy chce się zanurzyć z powrotem w to samo spojrzenie, w ten sam głos. Choćby tylko na sekundę.