Non è mica te

Kiedy miłość odchodzi, miasto jakby blaknie. Światła barowe tracą ciepło, nawet kieliszek w dłoni staje się po prostu szkłem z płynem, bez sensu. Wszystko jakby po staremu: ten sam dach, ten sam wieczór, nawet śmiech przy sąsiednim stoliku podobny, a w środku jakby wyłączono światło. Pamięć, podstępna rzecz, podrzuca drobiazgi: jak marszczyła nos, gdy rozlewała sos, jak śmiała się, jakby bała się udusić ze szczęścia. Nowa dziewczyna naprzeciwko jest piękna, mądra, właściwa, tylko obca. I ile bym sobie nie mówił „wszystko minęło”, ciało wciąż szuka jej cienia w każdym ruchu. Muzyka brzmi jak wyznanie, wypowiedziane przez wino i wstyd. Żadnego patosu, tylko zmęczenie i ciepły ból, który nie chce się zagoić. Miłość się skończyła, ale posmak pozostał jak ostatni promień słońca, który wciąż trzyma się dachu, wiedząc, że zaraz nadejdzie noc.