Piningit

To było tak, jakby starożytna świątynia nagle zaczęła brzmieć elektronicznym echem. Powietrze drży czymś więcej niż tylko melodią – to zaklęcie wyśpiewywane szeptami przodków i splecione z pulsem nowego stulecia. Głos nie wydobywa się z gardła, ale z głębi ziemi, gdzie czas powoli kręci biegami. W każdej linijce pokora wobec świata, w każdym akordzie jego moc. Wszystko przebiega powoli, jak oddech po modlitwie: najpierw jest ciężko, potem spokojnie. I nagle staje się jasne, że oświecenie nie jest błyskiem, ale miękkim światłem, które po prostu nie chce zgasnąć.