Pilon Gras

Nocne powietrze jest gęste, prawie lepkie – jakby przesiąknięte dymem papierosowym, niepokojem i obcymi rozmowami z okna naprzeciwko. Wszystko po staremu: beton, zimne światło latarni, kilka dźwięcznych fraz o „liquide” i „minimum”. Ale gdzieś pod tym szumem słychać zmęczenie – nie udawane, ale prawdziwe, to, które przesącza się między słowami, gdy siły się kończą. Wydaje się, że tu żyje się na autopilocie: palą, piją, śmieją się, żartują – jakby wszystko było pod kontrolą, choć dawno już nie jest. Każda zwrotka to jak kolejny obrót bezsennej nocy, gdzie zamiast snu jest próba „zrelaksowania się”, a wychodzi po prostu nie myśleć za dużo. A wszystko to nie o bandyckich opowieściach i pokazowym stylu, ale o cienkiej granicy między odwagą a apatią. Kiedy nawet upadek brzmi z rytmem, a ból dziwnie idzie w parze z basem.