kolońska i szlugi

Pachnie latem, papierosami i obcymi perfumami – tym samym lipcem, kiedy wszystko wydawało się nieskończone i odrobinę dramatyczne. Wtedy nawet Lana Del Rey brzmiała nie z głośników, ale jakby prosto z krwi: zmysłowo, pięknie, z posmakiem żalu. Śmiech do rana, "pomyłkowe" telefony o drugiej w nocy, rozmowy, w których między słowami przemykało to, o czym nie chcieliśmy mówić głośno. Teraz ma nowe życie, szklane biuro i obce ramiona. A w pamięci pozostał tylko zapach, playlista i kilka piosenek, których nie można słuchać bez lekkiego grymasu. Ale to wszystko już nie boli – to po prostu kadry ze starego filmu, w którym aktorzy dawno się rozeszli, a napisy końcowe wciąż nie chcą się skończyć.