Hotel Room

Pachnie chlorem, szampanem i wieczną młodością, która nie uznaje jutra. Wszystko rozpuszcza się w pianie jacuzzi – wstyd, granice, a nawet pamięć o cudzych imionach. Śmiech odbija się od kafelków jak bańka i pęka, zanim zamieni się w żal. W powietrzu gęsto od słodkiego dymu i obietnic, w które nikt nie zamierza wierzyć. Impreza zamienia się w spowiedź bez słów – ciała mówią zamiast głosów, a każdy na chwilę staje się głównym bohaterem teledysku, gdzie luksus i rozpusta są jedynie tłem dla nudy. Wszystko to jest trochę wulgarne, trochę śmieszne, ale desperacko żywe. Przecież ktoś musi przypominać, jak brzmi życie na maksymalnej głośności, nawet jeśli rano pozostanie po nim tylko dzwonienie w uszach i numer hotelu na nadgarstku.