El Hob Gany

Miłość wdziera się bez pukania – jak gorący wiatr, który przynosi piasek i pozostawia ślady na skórze. Obiecuje raj, a potem wyrzuca z powrotem do rzeczywistości, gdzie noc ciągnie się w nieskończoność, bo nikogo nie ma obok. Głos drży między skargą a pokorą, jakby serce spierało się z samym czasem: po co, niby, to wszystko, skoro finał jest już napisany? Brzmi jak wewnętrzny monolog człowieka, którego przytłoczyło uczucie do utraty równowagi. Wszystko się odwróciło: codzienne życie, duma, a nawet wyobrażenie o sobie. I tak ciągnie tam, gdzie boli, bo kiedyś było tam ciepło. Miłość przyszła, potargała, odeszła... a w środku pozostało echo – zmęczone, piękne, aż do przesady żywe.