Wild

Pachnie nocą i drogim dymem. Wszystko porusza się jakby samo – bas uciska w klatkę piersiową, światła pulsują, a powietrze jest gęste, jakby można je było pić. Ludzie rozpuszczają się w rytmie, ale ktoś zawsze świeci nieco jaśniej niż pozostali. Nie od reflektora, ale od wewnętrznego żaru – tego, co jednocześnie przyciąga i parzy. Wokół - przyciąganie, prawie elektryczne. Każde spojrzenie jak wyzwanie, każdy uśmiech to gra bez zasad. Ona chce niemożliwego, on jest zimny jak lód w szklance, a to tylko bardziej rozpala jej zapał. W tym spotkaniu nie ma miejsca na uczucia – tylko impuls, ruch i krótkie „pstryknięcie” palcami, po którym świat szaleje.