Rusałka (Pod lustrem srebrnej fali)

Świat pod powierzchnią wody jest zwodniczo spokojny. Wydaje się, że oto cisza, chłodna i przejrzysta, ale wystarczy się wsłuchać, a z głębi dochodzi szept. Głosy, które ciągną za sobą jak wodorosty za kostki. Kiedyś zaplatały warkocze, marzyły o słońcu i ślubach, teraz tylko tańczą między liliami i wzywają tych, którzy odważą się patrzeć zbyt długo. W tym śpiewie jest piękno, od którego przechodzą dreszcze, i czułość, od której chce się zrobić krok w stronę wody, po prostu po to, żeby zrozumieć, co będzie dalej. Muzyka jakby kołysała świadomość: odrobina romantyzmu, szczypta strachu i nagle staje się jasne – miłość i śmierć są do siebie bardzo podobne.