SETEADORA

Miasto nie śpi – ono po prostu udaje martwe. Światło latarni drży jak nerw, muzyka dobiega z bram, a powietrze pachnie niebezpieczeństwem, tanim rumem i czyjąś pewnością siebie. Tutaj nie szuka się sensów, tutaj liczy się naboje i lajki pod relacjami. Każda zwrotka to jak wyzwanie wypowiedziane z uśmiechem. Nie musisz wiedzieć, kto ma rację, a kto po prostu przeżył. Rytm kręci się jak koła na mokrym asfalcie, a w każdym uderzeniu basu kryje się ostrzeżenie: jeśli nie jesteś po tej stronie, lepiej nie pytaj, która z nich jest „ta”. I podczas gdy ktoś zapada w śpiączkę, ktoś inny podnosi korony, pozostaje jedno – trzymać głowę prosto i słuchać, jak rytm chrupie pod nogami, jak szkło pod butami po bójce.