Unter den Masken

Pod tymi maskami błyszczą zęby – nie wiadomo, czy z uśmiechu, czy z drapieżnego szczerzenia. Powietrze jest gęste, jakby z dymu i wina, a w nim rozpuszczają się strzępki wczorajszych rozmów, żali i zbyt głośnych śmiechów. Ktoś znowu utopił głowę w nocy, a rano wynurzył się z ciężkim, ale wciąż bijącym sercem. Dwa ciała obok siebie, ale między nimi kilometry niewypowiedzianego. Palce bawią się włosami, jakby można było skręcić świat w schludny kosmyk i utrzymać go. Wszystko jakby było, i wydaje się, że wciąż jest – tylko w innym czasie, gdzie niczego nie trzeba wyjaśniać. Szaleństwem jest zakochanie się w tym chaosie, ale jeszcze większym szaleństwem jest próba ucieczki od niego. Świat jest zbyt dziwny, żeby nas zostawić w spokoju, i być może coś z nas naprawdę zostało – trochę mniej niż wszystko, ale trochę więcej niż nic.