Supersonic

Tryska śmiałością i lekkim kacem po wspaniałej imprezie. Wszystko wokół jest lekko przekrzywione, jakby świat postanowił stać się karykaturą błysku: gin z tonikiem zamiast porannej kawy, BMW zamiast autobusu i śmiech, od którego dzwoni w uszach, bo jest zbyt głośny, zbyt żywy, zbyt „pieprzyć wszystko”. W każdym dźwięku próba udowodnienia, że bycie sobą jest o wiele fajniejsze niż bycie idealnym. Że błyszczący chaos, zapach benzyny i tanich tabletek brzmią czasem uczciwiej niż cudze rady. Świat kręci się, szumi, obiecuje złote szczyty, a ktoś wciąż żyje pod wodospadem, nie potrzebując ani sławy, ani widzów. I od tego robi się trochę śmiesznie, trochę smutno i dziwnie swobodnie.