Stand by Me

Jak rozmowa, która trwa zbyt długo, i w pewnym momencie między słowami pozostaje tylko cisza. Wszystko wydaje się po prostu kluczem, drzwiami, obietnicą „odejścia kiedyś”, ale pod tym wszystkim kryje się zmęczenie niekończącymi się próbami zrozumienia, dlaczego wszystko się nie układa. Melodia balansuje na granicy między tęsknotą a pogodzeniem się, jak po długotrwałym deszczu, kiedy już wszystko przemokło, ale oddycha się lżej. W każdym powtórzeniu cicha prośba, by nie znikać, nawet jeśli nikt nie wie, co będzie dalej. Wiatr, zimno i deszcz, zdają się rozumieć wcześniej niż wszyscy: wszystko przemija, wszystko wraca, ale nic nie zostaje na zawsze. A jednak chciałoby się, żeby ktoś po prostu został obok, dopóki serce jeszcze nie ostygło.