on my own way

Sen na granicy zmęczenia i pewności siebie, jakby ciało było jeszcze tu, a świadomość już wznosiła się gdzieś ponad sufitem. Wszystko się klei: wspomnienia, zapach taniego dymu, cień od zasłon i dumne „sam sobie poradzę”. Na dnie tej apatii jest dziwnie przytulnie, jak w starej koszulce, którą dawno trzeba wyrzucić, ale ręka nie podnosi się. Każda linijka brzmi jak próba nie utonąć we własnej ironii. Jakby i śmiesznie, i jednocześnie bolało, jak śmiech, który wyrywa się, gdy już nie ma sił się złościć. I pośród tego wszystkiego cichy, uparty ruch naprzód. Bez patosu, bez zbawienia. Po prostu swoją drogę, jakkolwiek by wyglądała.