Live Forever

Powietrze pachnie deszczem, a myśli wolnością. Wszystko wydaje się jak zwykle: te same ulice, ci sami ludzie z parasolami, ale nagle w piersi coś znajomego zatrzeszczy, jakby młodość mrugnęła zza rogu. Nie trzeba wiedzieć, jak rosną ogrody i do czego to wszystko prowadzi. Wystarczy po prostu czuć, że wewnątrz żyje to samo uparte „jeszcze nie wszystko”. Są chwile, kiedy chce się wyprostować ramiona, wziąć głęboki oddech, aż zabrzmią płuca, i po prostu lecieć bez celu, bez wyjaśnień, bez strachu. Nie dlatego, że wszystko jest idealne, ale dlatego, że inaczej się nie da. Bo jest ktoś obok, kto widzi świat tak samo do szpiku kości, do dreszczy. I to już wystarczy, żeby uwierzyć: tak, będziemy żyć wiecznie. Albo przynajmniej tak, jakby to była prawda.