パラノイドランデブー

Jakby ktoś włączył niepokój na maksimum i zapomniał, gdzie jest przycisk „wyłącz”. Świat wokół to glitch, gdzie każda emocja jest przeplatana cyfrowymi szumami, a za każdym „cześć” słychać ukryty kod. W głowie - paranoja, ale piękna: z neonami, echem i płynnymi przejściami między strachem a czułością. Wszystko wydaje się nieprawdziwe, ale ból zniekształca się tylko na ułamek sekundy – potem wraca do serca, jak odbicie od szklanego ekranu. Tu się nie płacze – po prostu chowa się oczy za maską, jak filtr w transmisji na żywo. Śmieją się przez piksele, trzymają się prosto, nawet jeśli w środku wszystko się rozmywa. I gdzieś w tym chaosie dźwięków i fraz nagle pojawia się ciche pragnienie – żeby pewnego dnia móc szczerze się z tego wszystkiego śmiać. Bez szyfru, bez systemu, bez niebezpiecznego napisu „nie otwierać”.