Взаправду

Głębokie uczucie snu na jawie, gdy myśli przeplatają się w plątaninę prawdy, wątpliwości i odrobiny autoironii. Wszystko wydaje się poważne, ale język plącze się w pół zdania, sens umyka, a głos jakby specjalnie łamie logikę, żeby się od niej uwolnić. Mózg wciąż szuka racjonalnego, a ciało już nierówno tańczy pod neonem, jakby z zakłóceniami. W dźwięku jest dziwna szczerość: jakby człowiek po prostu przestał starać się być zrozumiałym i przez to stał się prawdziwy. Świat rozpada się na strzępy rymów, granaty myśli i jakieś śmieszne niedopowiedzenia. A między wierszami zmęczenie prawidłowymi słowami i pragnienie, by choć raz powiedzieć wszystko szczerze, bez filtrów i pozy.