Урал Страдает

W powietrzu unosi się zapach przegrzanego telefonu i niespełnionych wiadomości. Mokry wyświetlacz, serce miga powiadomieniem, nie wiem czy z miłości, czy ze zmęczenia. On niby bandyta, ale z wodą pod poduszką, żeby nie spłonąć do końca. Jest gdzieś pomiędzy żywiołem a sygnałem bez odpowiedzi, wysoko jak nieosiągalny poziom na mapie. Wszystko sprowadza się do jednego prostego pragnienia: żeby ktoś został, choć na kilka taktów wibracji. W tym półmajaczącym tańcu tęsknoty i żaru rodzi się coś na kształt uczucia z posmakiem lata i lekkim pozdrowieniem ze snu, gdzie ekran jest zawsze lekko wilgotny, a serce nieco zbyt żywe.