демоны Mylancore Remix

Noc jakby zamarła, nie odważając się głośno oddychać. W powietrzu dym tytoniowy, resztki snu i dziwna cisza, z tych, które dudnią w głowie jak echo. Wydaje się, że jeszcze trochę i z sufitu zaczną kapać myśli, gęste, lepkie, niewypowiedziane. Demony nie chowają się pod łóżkiem, od dawna są zapisane w piersi, w rytmie serca, w drżeniu rąk, kiedy patrzysz w lustro i nie jesteś do końca pewien, kto tam jest. Papieros żarzy się do filtra, jakby odliczając sekundy między „jeszcze mogę” a „już nie”. Wszystko znów się powtarza: obietnice dane sobie, próby zaśnięcia, rozmowy z tymi, których nie ma obok, ale którzy, jak się wydaje, wciąż słyszą. Świat jest lekko przekrzywiony, jak film nakręcony starą kamerą, i jest w nim tyle zmęczonej czułości nawet do własnych lęków. Bo jeśli już tańczyć z demonami, to niech to będzie przynajmniej do ulubionej melodii.