ТЫЦН-ДЫЦН

Lato znów skończyło się jak zawsze głośno, szybko i z posmakiem karmelu, roztopionego o północy. Piasek jest jeszcze ciepły, ale już przykleja się do wspomnień, jak trampki do parkietu. Muzyka dudni w skroniach, jakby ktoś nie wyłączył trybu imprezy, i teraz trzeba z tym wewnętrznym „cyk-cyk” żyć nawet na zmianie w fabryce. Kiedyś wszystko wydawało się żartem, a potem żarty urosły, zaczęły domagać się alimentów i uwagi. Pod neonami i śmiechem pachnie utraconą wolnością tej, która kiedyś łatwo mieściła się w krótkiej spódniczce i jednej frazie „a może?”. I mimo wszystko, pomimo betonu i codzienności, gdzie krzyczy syn i żona, gdzie marzy się nie o Bali, a o weekendach bez nadgodzin, w głowie wciąż brzmi ten sam bit. Tak samo głupi, słodki i szczery jak pierwsze „kocham cię”.