Passion

Tętno zwalnia, oddech staje się nierówny – jakby ktoś wyłączył światło i zostawił tylko odbicia świec na ścianach. Tutaj wszystko dotyczy kontroli, którą chce się puścić, i pasji, która wybucha na zewnątrz jak rozżarzony metal przez pęknięcia zimnej świadomości. Słowa jakby szeptały prosto do ucha: „Nie opieraj się, po prostu oddychaj”. I muzyka naprawdę oddycha – głęboko, wilgotnie, z tymi samymi pauzami, w których serce łapie się na tym, że już nie wybija rytmu, ale mu się poddaje. Jest w tym dźwięku jakaś dojrzała odwaga – nie młodzieńczy zryw, ale świadoma gotowość spłonąć, jeśli trzeba. Nie dla dramatu, ale po to, żeby choć na chwilę poczuć, że żyjesz nie na darmo.