CLOUD 9

W kabinie samochodu o zachodzie słońca bas wydobywa z siebie przyklejone do skóry przechwałki, a język jakby przyklejony do kabury: jednocześnie śmieszne i straszne. Powtarzające się frazy – jak zaklęcie, w którym jest i wyzwanie, i zmęczenie: „nie mogą powiedzieć, że nie umiem”, „jeśli patrzeć zbyt długo – klap” – brzmią jak rzucone markery samoobrony i patosu scenicznego. Nie ma tu troskliwej sentymentalności, ale jest niemal domowa rutyna przemocy: nawyk trzymania ręki na bezpieczniku, nawyk robienia z groźby widowiska. Nervowy humor przebija się w ostrych wersach – jakby to był toast za własne absurdalne zasady życia. To uczucie to nie opowieść, ale mentalny pokój, w którym przechwalanie się sąsiaduje ze zmęczoną czujnością. Bity – jak serce, stukają, a nawet najgrubsze słowa zamieniają się w rytualny rytuał: wyładować parę, pokazać zęby, pozostać w grze. Na koniec chce się uśmiechnąć: tak agresywna pewność siebie wygląda jednocześnie strasznie i domowo niepozornie – jak brodata opowieść o przetrwaniu, opowiadana w kolejce po kawę.