DIOMEDEZ

Surowe i czułe wyznanie, które szepcze i krzyczy jednocześnie: wybuchowy potok ulicznych przechwałek, przyprawiony codzienną beztroską i melancholijną nostalgią za tymi, których nie można już zwrócić. Dźwięk przypomina rozmowę przy wejściu, podczas której hiszpańskie słowa, imię Diomedesa i strzępy piłkarskiego snu prześlizgują się pomiędzy pochwałami i anegdotami; rytm ciągnie do przodu, a znaczenie żartuje, ale czasami prawda nagle ucina się szybko.

Paleta figuratywna - od „katan” i „pulmonów” po „szkarłatne” aroganckie trofeum zwycięstw: miesza się tu wszystko, co ożywia uliczną pogawędkę - dumę, podekscytowanie, bełkot namiętności i ciepłe okrucieństwo codziennego życia. Chwalenie się staje się uznaniem dla tych, którzy pozostają w pamięci; seksualność ukazana jest z ironią, gdzie w jednej ręce trzyma się pochwałę i autoironię, a w drugiej nawyk niestawiania się przed ochroną, jako symbol ryzyka i wyzwania.

To uczucie jest bliskie, jak notatka w notesie, zapisana pomiędzy zadaniami: zabawna, trochę niegrzeczna, nieco bolesna i dziwnie czule prawdomówna. To ścieżka dźwiękowa dla tych, którzy lubią słuchać nie tylko rytmu, ale także języka ulicy – ​​z jej sprzeczną dumą, drobnymi wyczynami i nieskrywaną chęcią bycia usłyszanym.