D U R O

Scena jest jak upał, który nie ustępuje nawet w nocy. Powietrze wibruje, skóra błyszczy, oczy leniwie mrużą się od neonu. Nikt nie pyta, co będzie jutro, bo „jutro” jest dla tych, którzy nie potrafią tańczyć do utraty tchu. Tu wszystko jest prostsze: kilka shotów, bit na granicy przyzwoitości i chemia, w której nie ma ani grama skrępowania. Ona wie, czego chce. On też. Dalej – jak w eksperymencie bez stopni naukowych: ryzyko, śmiech i odrobina szaleństwa, żeby nie było zbyt pięknie. Muzyka jakby mrugała: „no dalej, dalej, udawaj, że to tylko noc”.