Осень

Jesień znowu wszystko poukładała na swoim miejscu. Liście opadają, jakby osłaniały stare rozmowy, niedopowiedziane zdania i niespełnione obietnice. Powietrze pachnie pożegnaniem – cichym, bez histerii, kiedy już nie boli, ale jeszcze ściska w sercu. Wiatr pracuje jako listonosz: unosi niepotrzebne wspomnienia, wysusza oczy, przynosi dziwne ukojenie. Wszystko stało się prostsze – chłodniejsze, ale czystsze. Gdzieś tam, za granicą dawnego „my”, ktoś może i ogrzeje, ale już nie ten, kto stał obok pod tym złotym deszczem. I w tym jest jakaś prawda – trochę smutna, ale dojrzała, jak sama jesień.