Облака

Chmury potrafią być filozofami. Płyną sobie powoli, jakby znali wszystkie odpowiedzi, ale nie spieszyli się, by się nimi podzielić. Na dole wszystko wrze – spory, marzenia, pizza na zamówienie, zmęczenie zgiełkiem – a na górze jest czysto i spokojnie, jakby czas tam odetchnął. Wydaje się, że świat jest gdzieś blisko, tylko trzeba wznieść się ponad hałas – choć na kilka oddechów. Tam nie straszny jest ani chłód, ani odległości, a nawet to, co stracone, staje się łagodniejsze. Wszystko zbędne się rozpuszcza, pozostają tylko niebo, Bajkał i poczucie, że dobroć to wciąż obowiązująca waluta.