Violence

Czasem miłość przypomina trening przetrwania: niby o czułości, a wokół same pola minowe z niedopowiedzeń. Wszyscy starają się „wypompować”, stać się lepsi, bardziej tolerancyjni, mądrzejsi – ale ostatecznie wychodzi jak w starym shooterze: wszyscy zajęci, a radości zero. Głos brzmi zmęczono, jakby po długiej rozmowie, gdzie każdy ma po części rację, ale to nie przyniosło szczęścia. Za rytmem powściągliwość, za słowami - niepokój, jakby w środku ktoś szeptał: „tylko nie zaczynaj znowu wojny”. I to prawie modlitwa – o miłość bez dramatu, bez strzałów i bez wiecznych prób udowodnienia, kto bardziej się stara. Po prostu niech będzie cicho. Niech chociaż raz miłość nie sprawia bólu.