Weather

Jakby poranek, który trochę przegapiliśmy, ale słońce i tak dotarło do poduszki – przez żaluzje, uparcie, paskami. Świat już żyje swoim tempem, a w środku jakby cicha klatka stop-motion: wciąż chce się pozostać w tym „między”. Między przeszłością, która się nie skończyła, a przyszłością, która wciąż się nie zacznie. Dźwięk jest jak oddech w słuchawkach: leniwy, trochę smutny, ale z tym samym światłem, które pojawia się po deszczu. Kiedy nie wiesz, na co czekasz, ale na pewno czujesz, że coś w tobie się już zmienia. I niech to wszystko nie uratuje świata, ale za to da kilka minut, w których można po prostu być – bez pośpiechu, bez potrzeby naprawiania wszystkiego, po prostu słuchać, jak w środku robi się trochę lżej.