YARADANDAN DİLE

Miłość jest tu jak wadliwa zapalniczka: iskrzy, parzy palce, ale i tak ciągnie, żeby kliknąć jeszcze raz. To wybucha, to gaśnie, a zapach spalonej przeszłości jeszcze długo nie wietrzeje. Między „przepraszam” a „nie mogłem zapomnieć” mieści się cała chemia uzależnionych uczuć: boli, jest ciężko, ale bez tego jakby nie można było oddychać. Brzmi jak modlitwa, wpasowana w rytm tanecznego bitu – to samo słowo w kółko, jakby od niego zależało zbawienie. Tu nie chodzi o rozum ani o logikę: po prostu serce uparcie odmawia zamknięcia się, nawet jeśli dawno już powinno. I kto wie, może właśnie w tym tkwi jego najprawdziwsza wiara.