Ömrüm

Jest wieczna pociąg do przepaści – nie po to, żeby spaść, ale żeby upewnić się, że strach wciąż żyje. Każdy upadek zamienia się w eksperyment, każdy błąd – w rytuał samokontroli. Śmierć tu nie przeraża, a wręcz kusi: mruga zza ramienia i oferuje papierosa nad rzeką Styks. Wszystko brzmi chłodno, prawie filozoficznie – jakby apokalipsa odbywała się przy bicie bitu, a nie przy dźwiękach trąb. Serce - kamień, umysł - kaskada pęknięć, ale w tej trzaskającej ciemności jest dziwna równowaga. Kiedy sam jesteś swoim wrogiem, ale i tak grasz uczciwie – do ostatniego naboju, do ostatniej szansy.